Pióro Feniksa....

*Wioska jawiła się jako kolebka rycerzy, cała spowita oparami krwi poległych. Stukot młotów uderzanych o gorącą stal, brzęczenie wypuszczonej cięciwy, stukot wbijanej w drewno stali. Unoszący się zewsząd zapach siarki, przypłacany potem, krwią i śmiercią. Korzyści. Na tym świecie nic więcej się nie liczy. Złudne szczęście, będące rozpaczą ubraną w płaszcz.
Stukot ciężkich kopyt odbijał się o bruk. Wysoki centaur przechadzał się ulicami Thanalemu. Czarna sierść lśniła w słońcu niby onyks, ogon przecinał ze świtem powietrze. Koński wygląd kończył się w okolicach barków, z których prezentował się tułów młodej kobiety. Włosy ciemniejsze od samej nocy, opadały swobodnie na plecy, sięgając pasa. Twarz miała opanowaną, spokojną. Najbardziej wyróżniały się zielonożółte oczy, promieniujące niezgłębioną tajemnicą przeszłości. Strój nie odznaczał się szczególnym bogactwem, skórzaną kurtkę wyróżniał wypalony czarny smok na plecach, przetykany czerwonymi nićmi.
Podróżniczka przystanęła przy siwowłosym krasnoludem, jakby byli wcześniej umówieni na spotkanie. Nic nie robiąc sobie z jego obecności, wyjęła z podróżnej torby rulon papieru i przyrządy do pisania. Na białym papirusie zaczęły pojawiać się czarne znaki...*


Eh...

*Szarowłosy młodzieniec wyszedł z tawerny i przeciągnął się* Jakiż piękny dzień! *powiedział w pustkę. Podszedł do studni i nabrał z niej wody. Przelawszy ją do garnuszka wrzucił kilka aromatycznych, suchych liści i trzymając w lewej ręce podgrzał. Pociągnął spory łyk parującego naparu i rozejrzał się. Dostrzegł rozmawiających krasnoluda i centaura* Witajcie! Czy zechcielibyście napić się ze mną herbaty i porozmawiać? *Angius sam zdziwił się swą wypowiedzią, kierowaną przecież do nieznajomych. Jednak coś w nich znał, tak jakby kiedyś, dawno, gdy jeszcze mieszkał w Cherbie* No więc? Zechcecie porozmawiać ze mną, skromnym Haartqua?